αναζητώντας τη μούσα...

Θέλω σήμερα να διαβάσετε αυτό το απόσπασμα
από ένα κείμενο του αγαπημένου μου ποιητή
Φώτη Μότση, για την ποίηση…

Το ονομάζει «περί ποιείν» και είναι
ένα αριστούργημα λόγου, ικανό να αγγίξει
και το πιο ψυχρό πνεύμα…

Ακόμα κι αν δεν έχετε κανένα ενδιαφέρον
για την ποίηση, παρακαλώ αφιερώστε λίγα
λεπτά στην ανάγνωση του…

Ίσως περπατήσετε κι εσείς αντάμα με τον
ανεξιχνίαστο ίσκιο, ή ριχτείτε έστω και για
μερικά δευτερόλεπτα στον άγριο πόλεμο
των φωνηέντων…

«Η οδυνηρή αποκάλυψη του ψεύδους δυο βήματα μακριά

απ' την αλήθεια είναι λόγος ποίησης.Η συγχώνευση

της αβύσσου μεταξύ ουτοπίας και χειροπιαστού

εγκυμονεί, ωσαύτως, ποίηση.Στο χείλος του φοβερού,

μα και στη σιγουριά της νηνεμίας, ένας ανεξιχνίαστος

ίσκιος πορεύεται αντάμα στον ποιητή.

Είναι οι φαντασματικές αγάπες, τ' αγερικά του
πόθου μας, οι ασαφείς σκιαγραφίες της ελπίδας και
κάποιος πεταμένος σπόρος σε χρόνια χέρσο τόπο
που πάει να μπουμπουκιάσει… είναι ποίηση.

Είναι η σιωπή των αυθεντικών ρεμαλιών, τα τελώνια
που κατεβαίνουν αποβραδίς στις πλατείες και στα
πάρκα και στερούν στις δεκοχτούρες τα πεταμένα
ψίχουλα και τ' απομεινάρια της καλοσύνης ημών
των περαστικών. Είναι η ποίηση…

Ο ποιητής δεν συλλογιέται, γιατί δεν προκάνει:
ρίχνεται ευθύς κι ασυλλόγιστα στο άγριο μακελειό
των φωνηέντων και με τη θεομηνία του εξευγενίζει
τα φαντάσματα του νου, ακρωτηριάζει τις εκφραστικές
ευκολίες, ανοίγει χαρακώματα, θάφτει ό,τι άσχημο
περισσεύει. Και την όποια ομορφιά, την αποθέτει ξόδι
στη θανή αυτής της ίδιας της ασκήμιας.
Δημιουργεί λόγο κι αφορμή, χαμό, ζωή. Ποιεί.

Ποίηση. Ο αντίποδας της ηθικής, μα και το τελείωμά
της. Ο εναγκαλισμός του διαβόλου, αλλά και εμμονή
στα άχραντα. Τα χωράφια των ηδονών και τα
ναρκοπέδια του κίνδυνου είναι βολικά εφαλτήρια και
ιδανικό κατάλυμα για να θρέψουν την ποιητική κρίση
σε μια πορεία αλλεπάλληλη της κρατούσας άποψης:

ο ποιητής δικαιώνεται με την εκπαραθύρωσή του,
αφού πρώτα βυζάξει μέχρι ρανίδας την ησυχία για να
θρέψει κατόπιν υπέρμετρα την ανησυχία των ευτυχών
ή ατυχών αναγνωστών του.

Ποίηση είναι να: συλλέγεις έργα τέχνης για να τα
χαρίσεις στον άστεγο της γειτονιάς επί σκοπώ την
ανέγερση του γαμήλιου χαγιατιού του. Να ωρύεσαι
στη σιγαλιά και να μεταφράζεις σε ήχους τα βογκητά
του ηφαίστειου. Να 'σαι απόμακρος των πραγμάτων
και να 'σαι η ψυχή του γίγνεσθαι:
το φαινόμενο και ο περίγελος,
η συνάντηση και το απάντημα.

Ποίηση είναι να βολοδέρνεις ανελέητα με τη
συνείδησή σου στο αγκυροβόλιο της ηρεμίας
με στόχο:
ΔΩΡΕΑΝ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ»…

Υγ 1 Κάποιοι με ρωτήσατε γιατί δεν γράφω τις
τελευταίες 2 βδομάδες ποίηση εδώ.
Τέλος η ποίηση σε αυτό το blog… τουλάχιστον
μέχρι νεωτέρας.
Και λυπάμαι γιατί άφησα τους Χρωματισμούς μου
στη μέση, τους οποίους είχα αγαπήσει αρκετά.
Και επίσης λυπάμαι γιατί ο σπόρος μου της ποίησης,
δεν πρόλαβε να μπουμπουκιάσει, ίσως από έλλειψη
ταλέντου…

υγ 2 Η μουσική σήμερα είναι «quasi una fantasia»
όπως την είπε ο δημιουργός της. Η σονάτα για πιάνο
Νο 14 του Μπετόβεν, είναι ίσως στ’ αλήθεια
η σονάτα του σεληνόφωτος, που έλαμψε τότε πάνω
από τη λίμνη της Λουκέρνης κι αφιερώθηκε στην
όμορφη μαθήτρια, που ο ίδιος ο δάσκαλος
Λούντβιχ ερωτεύθηκε…
Εδώ ακούτε το 1ο και 3ο μέρος… Το 2ο δεν μπόρεσα
να το ανεβάσω…
Εξαιρετικό κομμάτι κλασσικής μουσικής
που αναδεικνύει το Μπετόβεν κορυφαίο
συνθέτη…